W ostatniej kupionej przeze mnie książce dietetycznej autorka jest przedstawiona na całej jej wyspie kuchennej iw swoim ogrodzie. Podąża za wzorem wielu niedoszłych guru diety i odnowy biologicznej: uśmiechnięta i pogodna biała kobieta, pozująca z pomysłowo zaaranżowanym jedzeniem w ogromnej kuchni, zapraszając Cię do swojego idealnego życia.
Kiedy jesienią 2018 roku kupiłem wegańską książkę o keto, zauważyłem ostrość obojczyka autora. Jej szkieletowe patyki ramion. Jej włosy, które wisiały wiotkie i tłuste. Uśmiech, który nie dosięgnął jej oczu. Było tam coś niepokojącego, wiadomość próbująca do mnie dotrzeć.
Ale zignorowałem to. Obiecała mi lekarstwo na mój tłuszcz. I tylko to się liczyło.
Zaledwie kilka tygodni wcześniej mój lekarz powiedział, że nadszedł czas. – Nie mogę jeść w ten sam sposób, w jaki kiedyś – powiedziała, wskazując na dodatkowy tłuszcz wokół mojego pasa. „To po prostu okropny fakt starzenia się”.
To nie była dla mnie nowość. Byłem coraz bardziej szalony na siłowni i coraz bardziej brutalny w domu, zmniejszając liczbę kalorii do poziomu niezbędnego do życia, aby spróbować zwalczyć tkankę tłuszczową. To nie działało; teraz, kiedy miałem 41 lat, mój lekarz powiedział, że moje ciało mnie nie słuchało.
Więc przeszukałem internet, tak jak robiłem to przez dziesięciolecia. Co tym razem zadziała? Co w końcu oswoi moje ciało? Znalazłem keto, właśnie wtedy, gdy zaczynało stawać się obecną modą. Pomysł zhakowania mechanizmów spalania tłuszczu w moim ciele, nakłonienia go do spalenia wagi poprzez zredukowanie węglowodanów do zera, był odurzający.
Znalazłem książkę. Próbowałem tego. A po kilku tygodniach moje ciało w końcu odmówiło.
Nauczyłem się wcześnie: najgorszą rzeczą jest otyłość. Moja matka, patrząc w lustro, płacząc, szczypiąc swoje szczupłe ciało, przerażała się na widok nowej miękkości.
Grubi ludzie byli obiektem żartów w każdej rodzinnej rozmowie. Moja mama, mój ojciec, wskazując grube kobiety na ulicy, w sklepach, w pracy, obrzydzenie owinęło się wokół palców wskazujących. Grubi ludzie byli przedmiotem naszych rodzinnych żartów, ponieważ byli również obiektem drwin w każdym filmie, programie, programie informacyjnym i szkolnej klasie wokół nas. Wszędzie. Byli obiektem żartów, ponieważ moja rodzina, moja kultura bała się, że się nimi stanie.
Siostra mojej mamy była celem żartów. Kiedyś była chuda po diecie złożonej z kokainy i metamfetaminy. Ale z biegiem czasu, w ciągu pięciu mężów i rozwodów, przybrała na wadze. Potem stała się widmem, zagrożeniem. Najgorszy scenariusz.
I wierzyła w uprzedzenia i szepty; w każde Boże Narodzenie, patrząc żałośnie na swój talerz, gdy opowiadała o swojej najnowszej diecie. Gdyby tylko mogła zrzucić tę wagę, powiedziałaby, może znalazłaby miłość, która trwa. Może tym razem.
Przez kilka tygodni trzymałem się planu wegańskiego keto. Zjadłem tony olejów, orzechów i awokado. Ograniczyłem warzywa i wycinam prawie każde zboże i węglowodany. Istniała ścisła, krótka lista dozwolonych produktów spożywczych i długa księga wszystkich innych produktów spożywczych.
Kiedy jadłem w ten sposób, moja głowa zrobiła się pochmurna, mój żołądek się zwinął, bolały mnie kości. Wracałem do książki raz za razem. Czy robiłem to dobrze? Czy powinienem się tak czuć? Trzymaj się tego, powiedział autor. Poczujesz się okropnie. To tylko twoje ciało w końcu się poddaje.
Po kilku tygodniach, chory i słaby, wygłodniały, stało się nieuniknione: załamałem się i zjadłem wszystko w zasięgu wzroku.
Z pełnym żołądkiem i czystym mózgiem ponownie zajrzałam do książeczki dietetycznej. Skóra autorki naciągnięta do złamania nad wystającymi żebrami. Jej twarz, niepewna, poszukująca, błagalna. Blada, blada, wychudła, która ledwo mogła unieść usta, by się uśmiechnąć. Rób to, co robię, powiedziało, aby moja ofiara była tego warta.
Czy to był ideał? Czy tego właśnie szukałem w swojej przyszłości?
Najgorszą rzeczą, jaką mogę być, jest gruby: to właśnie przyswoiłem sobie dzięki mojej rodzinie i mojej kulturze.
Więc spędziłem 40 lat próbując kontrolować niekontrolowane. Młoda dziewczyna w podstawówce, która gorączkowo robi przysiady, żeby moja sympatia mogła mnie polubić. Nastoletnia dziewczyna patrzy, jak inni wlewają Slim-Fast do swoich kartonów mleka, z tęsknotą ogląda po szkole programy o bulimii. Młody dorosły głodujący się, gdy biegałem i biegałem, na torach wyścigowych, na bieżniach, na ulicach miasta. Dorosły z partnerem, który nazwał moją tkankę tłuszczową, najgorszą z litanii rzeczy, którą nazwał moimi porażkami. Była to pierwsza kobieta oferująca swoje zniszczone ciało tym, którzy je przyjmą, mając nadzieję, że poczuje.
Wszystkie diety. Diety o nazwach: Fat Flush i Low Carb oraz Whole Grain. Diety bez nazw: Wellness i Mindfulness oraz Boot Camp. Wszystkie mają na celu podkreślenie, że najgorszą rzeczą jest tłuszcz. Wszystkie zaprojektowane, by zabrać moje pieniądze i godność. Potem, gdy się nie udało, upewniłem się, że czuję się jak porażka.
Był taki moment, kiedy mogłem się zatrzymać. Po trzydziestce spotkałem kobietę z dużym brzuchem, która wydawała się bezwstydna, która chodziła z brzuchem na zewnątrz. Byłem przerażony i zszokowany. Później uprawialiśmy seks i podziwiałem brzuch, jego gładkość, miękkość. Cała ją godna uwielbienia. Ciało i brzuch, którym rozkoszowała się i zapraszała mnie do rozkoszy.
Ale nadal się nie uczyłem. Byłem przerażony własnym brzuchem i ciałem. Więc biegałem i biegałem i biegałem i nie jadłem, i najpierw moje biodro krzyczało, że cierpi, a potem kolano. Zignorowałem ból. Ponieważ musimy to zrobić. Musimy walczyć z naszymi ciałami. Co jeszcze tu jest?
Skonsultowałem się ponownie z tą książką dietetyczną. Spojrzał na autora. Chciał, żeby to wszystko miało sens.
A oto rzecz. Byłem (i jestem) radykałem na wiele sposobów. Młoda kobieta, która wcześnie wiedziała, że nie wyjdzie za mąż ani nie będzie miała dzieci. Wściekły biseksualny dziwak. Weganin, na litość boską, w krainie mięsa i ziemniaków na Środkowym Zachodzie.
Ale miałem ogromne martwe punkty. Nie rozumiałam rozmiarów mojego przywileju jako białej, prostej kobiety. Patrzyłem na świat tak krytycznie, ale nie przyszło mi do głowy, by kwestionować nasze wyobrażenia o rozmiarach ciała. Moralność, dobro, które przypisujemy chudości; największa porażka, którą kojarzymy z tłuszczem. Założenie, że tylko cienkie, kanciaste ciała są zdrowe, a miękkie, okrągłe, ciepłe ciała są u progu śmierci.
Odłożyłem książkę z nawiedzonym, nawiedzającym autorem.
I właśnie wtedy, w jakimś popołudniowym stanie fugi, szukając w Internecie innego sposobu, znalazłem „zaufanie ciała” Ankieta. Pytania były rzeczami, których nigdy wcześniej sobie nie zadawałem:
- Jak straciłeś zaufanie do swojego ciała?
- Jakie doświadczenia wpłynęły na Twoją zdolność do poczucia się we własnym ciele jak w domu?
- Czy kiedykolwiek obwiniałeś? [the diets] czy zawsze się obwiniałeś?
- Jak twoje ciało pomogło ci przetrwać na świecie?
- Co byłoby możliwe, gdybyś zdecydował, że twoje ciało nie jest problemem?
Długa lista takich pytań, zachęcająca mnie do myślenia, krytyki, wykorzystania tych krytycznych umiejętności, z których byłam tak dumna. Aby zrozumieć, jak zostałam oszukana.
Po tym, jak skończyłem ten kwestionariusz, po tym, jak zacząłem odczuwać granice czegoś takiego jak zrozumienie i ulga, kontynuowałem.
znalazłem Yr gruby przyjaciel (później zidentyfikowany jako autor i podcaster) Aubrey Gordon), który opisał realia życia w tłustym ciele i parametry fobii naszej kultury. znalazłem Zdrowie w każdym rozmiarze, paradygmat opieki medycznej, który uprawomocnia wszystkie ciała. znalazłem Christy Harrison, dietetyk, autor i podcaster ujawniający ograniczenia naszego medycznego i zdrowotnego podejścia do tłuszczu. znalazłem Caroline Dooner i ten Pieprzyć to dieta. Znalazłem cały świat grubych wyzwolicieli na Instagramie i nauczycieli neutralności ciała w podcastach i przestrzeni internetowej.
Od tych nauczycieli nauczyłem się nauki, która pokazuje diety zawodzą w 90% przypadków. Dowiedziałem się, że organizacje zajmujące się dietą i zdrowiem zarabiają miliardy rocznie w oparciu o ten fakt. Nauczyłem się tego niewiele jest dowodów na to, że tłuszcz jest w rzeczywistości zabójcą że opieka zdrowotna i polityka publiczna przedstawiają to jako, i Nastawienie antytłuszczowe może mieć najbardziej katastrofalny wpływ na zdrowie. Dowiedziałem się, że rozmiar naszego ciała jest tak samo przypadkowy i niepowtarzalny, jak rozmiar naszego buta lub wzrost, i równie niekontrolowany.
I wtedy przypomniałem sobie, że moje ciało było głodne, ponieważ trzymało mnie przy życiu.
Więc pozwoliłem sobie jeść. Pozwalam odpocząć mojemu obolałemu i złamanemu ciału.
Przybrałem na wadzę. Ale nagle nie wydawało się to najgorszą rzeczą. Bo wtedy zobaczyłem, ile czasu i energii zmarnowałem.
Najgorsza rzecz. Szczególnie dla kobiet tłuszcz jest najgorszy. Bo musimy być mali, żeby zajmować jak najmniej miejsca. Musimy poświęcić cały nasz czas, energię, kreatywność, miłość i inteligencję, aby sprawić, by nasze ciała dały się pieprzyć. Tak działa nasz świat.
A jeśli tego nie robimy, jeśli zajmujemy miejsce, jeśli krytykujemy to przesłanie i opowiadamy się za sobą, jeśli używamy naszego głosu, jesteśmy feminazistkami i wiedźmami. Jeśli pozwolimy naszemu ciału rosnąć, jesteśmy brzydcy i niekochani.
Musimy być rozpraszani przez dążenie do bycia małymi, więc wymknie się nam prawdziwa moc.
Jeśli nie? Stajemy się czymś innym. Nawet niebezpieczne.
Najgorsza rzecz się wydarzyła: przytyłem. Wyrosłem duży, okrągły brzuch. Moje uda ocierają się o siebie, a biodra są grube. Mam tłuszcz z pleców i pod pachami.
Wiem, że moja rodzina postrzega mój przyrost wagi jako moralną porażkę. Żałosne lenistwo. Jestem teraz grubą ciocią. Wiem, że moja kultura postrzega moją otyłość jako smutną. Kobieta w średnim wieku, która pozwoliła sobie odejść.
Ale teraz nie myślę o kaloriach i makrach, a godzinami będę musiał torturować moje ciało na siłowni. Jem wszystko, bez ograniczeń. Z biegiem czasu żywność, wokół której czułam się niekontrolowana, straciła swoją niewolę. Teraz jem spokojniej, mniej gorączkowo i niespokojnie, jak zwierzę, którego oczy wywracają się w potrzebie i pragnieniu.
Moje ciało jest większe niż kiedykolwiek. Mam chwile smutku z tego powodu, ślady mojego wychowania i życia na tym świecie. Ale przez większość czasu czuję się po prostu… neutralny. Moje ciało utrzymuje mnie tutaj, żywego, zdolnego oddychać, uśmiechać się, pieprzyć i głaskać zwierzęta, jeść dobre jedzenie, śmiać się i walczyć.
A przez lata, odkąd zrezygnowałam z diety, miałam czas i energię na znacznie więcej. Piszę i tworzę teraz z gorączką, sztuka wyrasta ze mnie po latach odrętwienia. Rozpala mnie żarliwa wściekłość na sposób, w jaki świat nas okłamuje, ale też płonę ognistą nadzieją, że możemy wszyscy znaleźć drogę do tego nowego miejsca.
Najgorsze się stało. I jestem wolny.
Amy Lee Lillard jest autorką zbioru opowiadań Wykop mnie. Jest współtwórcą podcastu Broads i książki.
